27 Σεπ 2010

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ





Αν υπήρχε τρόπος να σ΄αγαπώ

Θα περίμενα

Να ριζώσω μέσα στον ήλιο

Μέσα σε λουλούδια

Σε ένα σταφύλι και στο κορμό της

Ελιάς, σε ένα φύλο του πλατανιού

Να γινόμουν το σύκo που το έτρωγες

Με λαχτάρα

Όλα αυτά τα αγάπησες πραγματικά

Όταν τα είδες...


24 Σεπ 2010

SOFIA - NIKI: Απόπειρα ποιητικής έκφρασης

SOFIA - NIKI: Απόπειρα  ποιητικής έκφρασης: "Απόπειρα ποιητικής έκφρασης Ο ΑΝΔΡΑΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΑΕΙ ΠΙΑ Ο άνδρας δεν γεννάει πια Ο ρόλος του δεύτερου Δημιουργού Μετά τον Θεό Τον κο..."

Απόπειρα ποιητικής έκφρασης


Ο ΑΝΔΡΑΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΑΕΙ ΠΙΑ

Ο άνδρας δεν γεννάει πια
Ο ρόλος του δεύτερου Δημιουργού
Μετά τον Θεό
Τον κούρασε.
Φεύγω!  είπε στο Θεό
Σκέψου κάτι άλλο!

Τέλος!  είπε στη γυναίκα
Ζήσε μόνη σου!
Και το μήλο που κρατάς
Να το φας
Γιατί έχει βιταμίνες
Αυτές που θα σε κάνουν όμορφη και αδύνατη
Όπως το θέλεις εσύ.

Ο άνδρας δεν γεννάει πια
Και το φίδι του Παραδείσου
Το έπιασε
Και το έβαλε στο κλουβί
Τώρα το δείχνει στον κόσμο περαστικό
Η δύναμη του φιδιού σκορπά φόβο
Αλλά το φίδι είναι στο κλουβί!

Ο άνδρας δεν γεννάει πια
θέλει απόλυτη αγάπη 
Θέλει στοργή 
Χωρίς υποχρεώσεις
Που είναι πολλές:
Χρήματα να φέρει,
Να παριστάνει
Τον αφέντη
Το κεφάλι του σπιτιού,
Τον εραστή,
Τον ευγενή πατέρα,
Και ακόμα ηρώα, καμιά φορά,
Γιατί οι γυναίκες και τα παιδιά θέλουν Ήρωες
Για να τους θαυμάζουν
Και μετά να τους αμφισβητήσουν
Όταν αλλάξουν γνώμη.


Ο άνδρας δεν γεννάει πια
Και ο Θεός τον συγχώρεσε ήδη
Και αποφάσισε:
Τη γυναίκα που δεν μπορεί χωρίς μωρό

Θα την κάνω Δημιουργό.

Η ζωή δεν σταματάει καμιά φορά, ακόμα και αν
Ο άνδρας δεν γεννάει πια.
Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 1999



Αυτήν , είπε ο Θεός







Στην φίλη μου, Ρίτα

Ρωτάς συνέχεια τον εαυτό σου

Γιατί δεν θέλει να είναι μαζί σου

Όπως παλιά...

Ρωτάς συνέχεια αυτόν,

Τι ψάχνει στη σχέση σας;

Ρωτάς εμένα,

’Γιατί δεν θέλει να είναι μαζί μου’’,

Όπως παλιά;...


Και που να ξέρω;


Η αλήθεια είναι εκεί που την

έχεις κρύψει εσύ.

Όταν θα έρθει η ώρα

και θα την ανακαλύψεις

Όλα θα πάνε καλά.


Και θα δεις πως η Αγάπη

Αληθινή και Καθαρή

Χωρίς Αμφιβολίες

Με ανταπόκριση

Πολύ εύκολη και απλή

Έτσι, όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας

στον καθρέπτη και περιμένουμε να δούμε

Κάτι καλύτερο και ομορφότερο

απ΄ αυτό που είμαστε

Εμείς.

Τότε θα καταλάβεις ότι βρήκες την Αγάπη.

Όπως τα μικρά παιδιά

Παίζουν κρυφτό

και μετά από τρέξιμο και ψάξιμο,

(Αφού ξέρουν, κάπου εδώ είναι!)

Με λαχτάρα

Με κόκκινα μάγουλα

Με βλέμμα λαμπερό,

Γεμάτο χαρά και ευτυχία,

Αφού ξέρουν καλά

Θα τον βρουν-

Κάπου εδώ είναι...

Και τελικά

Ανακαλύπτουν αυτόν, που κρύφτηκε!


Έτσι θα έρθει και η χαρά της αποκάλυψης

της Αγάπης

Και τότε θα δεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη

Όπως το περίμενες

Πιο ωραιότερη και ομορφότερη

Χωρίς σφυγμούς και φόβους

Με κόκκινα μάγουλα

Με βλέμμα λαμπερό

Γεμάτο χαρά και ευτυχία…


Θα σε πιάσει ένα γέλιο!

Πολύ ελαφρό σαν το φτερό που πέφτει από τον ουρανό

ένα φτερό απ’ αυτά, που φυσιολογικά

Αλλάζουν τα πουλιά

Με τον περασμένο χρόνο.

Θεσσαλονίκη, 22 Μαΐου 1998





ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ


Ήρθε η ώρα και έγινε αυτό

που το περιμένανε και οι δύο

πολλά χρόνια, όχι και πάρα πολλά, μόνο - έξη.


Υπήρχε φόβος, και η σεμνότητα που ξαφνικά τους πρόδωσε.

Ένιωσαν σαν έφηβοι, ενώ δεν ήταν.

Το σκηνικό θύμιζε σινεμά ή θέατρο:

τα φώτα χαμηλά, ποτό, τσιγάρα, κουβέντες άσχετες-

Ένα παιχνίδι για όλους, που έχουν να πουν ένα ψέμα.

«Η Ζωή είναι - θέατρο, και το Θέατρο - είναι ζωή», το διάβασα κάπου..


Κάθε ένας από τους δύο με τη σειρά του

Λέει κάτι που είναι αλήθεια της καρδιάς του

Μιλάει για τη ζωή του...

Και όλα είναι ένα μεγάλο ανθρώπινο ψέμα,

Τα ψέματα είναι ανθρώπινα γιατί είναι μόνο για τους ανθρώπους.


Με ψέματα κρατιέται ο άνθρωπός,

Τις γάτες μας και τα σκυλιά που τα αγαπάμε πολύ,

(πολλές φορές περισσότερα από τους διπλανούς μας),

Τα αγαπάμε πολύ, γιατί μονό μ’ αυτούς είμαστε αληθινοί.

Τα ζώα

Τα θέλουν όλα ωμά και αληθινά: ένα κομμάτι κρέας ή κόκαλο,

αλλιώς θα ψοφήσουν...

Yπηρχε φόβος, και η σεμνότητα, που ξαφνικά τους πρόδωσε

Γιατί ήθελαν να είναι καθαροί ένας απέναντι στον άλλον.

Όμως έπαιξαν και προχώρησαν

Κάθε ένας νόμιζε ότι θα νικήσει.

Και όταν όλα τελείωσαν, κατάλαβαν, ότι μπορούσε και να μη γίνει αυτό

Που το περίμεναν έξη χρόνια.

Δεν άλλαξε τίποτε , ευτυχώς, γιατί η φιλία ήδη υπήρχε

Την φιλία που μερικές φορές είναι πραγματική και αληθινή, δεν μπορεί

Να χαλάσει ακόμα και το ψεύτικο ανθρώπινο παιχνίδι - αυτό, που το λένε «έρωτας» στα ελληνικά και «sex» στη διεθνή γλώσσα.

8 Μαΐου 1998




ΜΑμα

Την γιαγιά μου

Την έλεγα «μάμα»

Ο πατέρας μου, όταν

Άκουγε το «μάμα»,

χαιρόταν πολύ.

Αυτό το «μάμα» ήταν

Βάλσαμο στην καρδιά του

Ήταν αυτό το «μάμα» -

Η αμοιβή για τη θυσία της μάνας του στον

γιο , και στην οικογένεια του γιου της

Ήταν πληρωμή για την αγάπη

Που έδωσε σ’ εμάς -

τα εγγόνια της.

Η γιαγιά

Δεν ήξερε να ζήση εκτός της οικογένειας

του γιου της

που ακόμα την νύφη,

την μάνα μου, διάλεξε αυτή:

όταν του είπε «παρ την, είναι κάλο κορίτσι!»


Ήμουν μικρή ακόμη,

Θυμάμαι

Κάθε Σάββατο η μάμα όταν έκανε μπάνιο.

Με φώναζε

Για να έρθω μέσα και

να την τρίψω την πλάτη.

Ήξερα, πως της αρέσει πολύ

όταν εγώ τρίβω την πλάτη της.

Η μάμα

Καθόταν στην μπανιέρα μισόγυμνη

μέσα στο νερό, που την σκέπαζε μέχρι και τα στήθη της

το δέρμα της ήταν σιταρένιο αλά τα στήθη της πολύ άσπρα

ήταν μόνο σαράντα πέντε χρονών,

Αλλά πάντα ήταν σαν γριά ντυμένη.

Ενώ στο μπάνιο ήταν αλλιώτικη η μάμα μου.

Τα στήθη της είχαν τρυφερά-ροζ ρόγες,

Όπως έχουν τα μικρά κορίτσια

Η γιαγιά ήταν όμορφη

Δεν το λέω μόνο εγώ

όλος ο κόσμος το ήξερε.

«Αριστοκράτισσα» την φώναζαν:

«Η Μαρία - η Αριστοκράτισσα».


Ενώ την έτριβα την πλάτη

Μου παραπονιόταν για τη ζωή της

την ώρα αυτή

Για τη ζωή της και για το ότι

Γέρασε και δεν μπορεί

Πια όπως παλιά να τρίψε

την πλάτη της

Μόνη της.

«Γέρασα», μου έλεγε.

«Και τι κατάλαβα;»

«από μικρό κορίτσι δούλευα στα χωράφια,

μετά παντρεύτηκα αυτόν που δεν μ’ άρεζε .

ενώ ο Άλλος με ποθούσε κρυφά,

Με αυτόν

Προσπαθούσαμε να συναντιόμαστε μόνο με τα βλέμματα μας.

Την έτριβα την πλάτη της,

Την χάιδευα την πλάτη

Το βελούδινο άσπρο δέρμα της

Ήμουν μικρή τότε

όμως θυμάμαι καλά, πως

την λυπόμουνα

όχι, που πέρασε εξορίες και πίνες στη Σιβηρία

Και έχασε τα παιδιά της,

Ευτυχώς από τα πέντε , μόνο τα δύο

Γιατί οι άλλοι με την ίδια μοίρα, χάσανε όλους...

Την λυπόμουνα περισσότερα

γιατί από τα 24 της χρόνια

(Τότε σκότωσαν τον παππού μου στις σταλινικές φυλακές)

Κανένας

Άνδρας δεν άγγιξε την πλάτη της, τα χέρια της,

Δεν την αγκάλιασε

Δεν την αγάπησε..

Την λυπόμουνα για αυτό που την στείρωσε η ζωή -

την γυναίκα που αγαπιέται .

Την λυπόμουνα τότε, που ήμουνα μικρή

ίσως λυπόμουνα τον εαυτό μου


Πέρασαν άνδρες και άνδρες

Χάιδεψαν την πλάτη μου

Χάιδεψαν το σώμα μου

Με φίλησαν στο στόμα
Έμενα μόνη.






ΜΟΝΗ (στην φίλη μου που χώρισε)

Όταν έμενες μόνη

σου είπαν: είναι για λίγο

κανένας δεν μένει μόνος

για πολύ καιρό.

Όταν έμενες μόνη

σου είπαν:

θα σου κάνει καλό να μένεις με τον εαυτό σου

για κάποιο χρόνο

αν έμενες μόνη

κατάλαβες πως δεν ξέρεις να μένεις μόνη


Τα βιβλία που διάβαζες, δεν σου έλεγαν πολλά

από το παράθυρό που κοίταζες δεν έβλεπες τίποτα

ο καναπές που ξάπλωνες δεν σε ξεκούραζε καθόλου

και ο καφές που έπινες

ήταν πικρός


Όταν έμενες μόνη

κατάλαβες πως δεν μπορείς ποια να μένεις μόνη

γιατί όλη τη ζωή σου ήσουν μόνη

και τώρα, επιτέλους, ήθελες

να ανήκεις κάπου, έστω σε έναν φίλο.

28 Αυγούστου 2005, Θεσσαλονίκη



εγω

18 Σεπ 2010

ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΡΟΥΠΟΛΗ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΣΟΦΙΤΩΝ



Ματαιώθηκε η επίσκεψη της Οργάνωσης "Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας" στην Κωνσταντινούπολη

17 Σεπτεμβρίου 2010 (13:07 UTC+2)

Με την τέλεση θείας λειτουργίας στους Κήπους του Εβρου, έληξε τελικά η προσπάθεια της Οργάνωσης "Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας", να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη και να τελέσει εκεί θεία λειτουργία.


Η επίσκεψη ματαιώθηκε χθες το απόγευμα, όταν ο πρόεδρος της Οργάνωσης, Κρις Σπύρου, έλαβε επιστολή από τον πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα, με την οποία η τουρκική κυβέρνηση ανέφερε, ότι δεν θα επέτρεπε την επίσκεψη και την τέλεση λειτουργίας στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης, χαρακτηρίζοντας τις προθέσεις των μελών της οργάνωσης ως προκλητικές.


Κατόπιν αυτού, τόσο ο πρόεδρος όσο και τα μέλη της "Παγκόσμιας Ενορίας Αγίας Σοφίας" αποφάσισαν να μην μεταβούν στην Πόλη, προκειμένου να μη δώσουν την ευκαιρία στην τουρκική κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι η προσευχή συνιστά πρόκληση και μπορεί να βλάπτει την ακεραιότητα της χώρας.


Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Σπύρου, το θέμα θα αναλάβουν τώρα οι νομικοί σύμβουλοι της Οργάνωσης. "Το επόμενο ραντεβού, είπε, θα είναι στο Στρασβούργο και στο αρμόδιο δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα".

 

Турецкие власти не разрешили грекам помолиться в храме "Айя София"

15 Σεπ 2010

17 сентября православная литургия в Софии Константинопольской

Впервые после пятисотлетнего перерыва православная литургия пройдет в Софии Константинопольской






Представители Международного Фонда «Собрание Агия София» пригласили на намеченную на 17 сентября молитву в Святой Софии в Стамбуле премьер-министра Турции Реджепа Тайипа Эрдогана и председателя Управления по делам религии Али Бардакоглу.



Министр культуры Турции Эртугрул Гюнай в связи с этим выступил с заявлением, где, в частности, сказал, что министерство не давало разрешения на проведение религиозного мероприятия в музее и не намерено делать этого в будущем. «Полторы тысячи лет Айя-Софья служила религиозным целям, теперь она служит всему человечеству», - подчеркнул министр.



В свою очередь, глава Фонда «Собрание Агия София» Крис Спиру заявил, что собор Святой Софии - центр мирового православия подобно тому, как мечеть в Мекке является центром мусульманства, Ватикан - католичества, Стена Плача - иудаизма, и не намерен отказываться от своих планов.



Напоминаем, в год тому назад в сентябре месяце президент Международного организации «Собрание Агия София» Крис Спиру направил к турецким властям письмо с просьбой о предоставлении разрешения на проведении священной церемонии направил.

На пресс-конференции он официально зачитал послание премьер-министру Турции Реджепу Тайипу Эрдогану с просьбой дать разрешение на проведение литургии, однако разрешение так и не было получено.



Пресс-секретарь Международного Фонда «Собрание Агия София» Кириаки Кондулопулу, в свою очередь, заявила, что она и ее единомышленники направляются в Константинополь (Стамбул) с миром и надеждой. Мы хотим быть там в этот святой день, и неважно, что официально литургия разрешена не была. Она может состояться в наших сердцах. Главная цель поездки – желание президента Фонда довести до турецких властей необходимость придания Агие Софии статуса церкви, которой она всегда являлась. Мы не хотим, чтобы литургия состоялась как одноразовое мероприятие, как бы прекрасно это не было. Мы мечтаем о постоянно действующей православной церкви Святой Софии в Константинополе, где божественные литургии служились бы постоянно".



Отметим, что построенный в VI веке христианский храм Святая София, после падения Константинополя с 1453 по 1935 года служил мечетью, а затем был превращен в музей, каковым остается и поныне.





Интервью с Христосом Спиру,
лидером «Совета по освобождению Святой Софии» (2008)



Ветеран американской политики, грек по происхождению Крис (Христос) Спиру – лидер

группы «Совет по освобождению Святой Софии», ставящей своей целью возвращение верующим храма Святой Софии в Константинополе (Стамбуле), превращенного в XX веке в музей. О том, какие шаги предприняты для решения этой проблемы, он рассказал греческому еженедельнику «Омония».

Православный храм Святой Софии – Премудрости Божией был построен в Константинополе в VI веке, при византийском императоре Юстиниане. На протяжении многих столетий Святая София была главным храмом Византийской империи. В 1453 году султан Мехмед II Завоеватель сразу же после взятия Константинополя велел перестроить храм в мечеть.

Святая София была главной мечетью столицы Османской империи на протяжении почти пяти веков. В 1935 году основатель современного турецкого государства Мустафа Кемаль Ататюрк распорядился сделать Святую Софию музеем.

– Господин Спиру, споры о статусе шедевра византийской архитектуры ведутся не первое десятилетие. Что подтолкнуло вас к тому, чтобы начать акцию по «освобождению» Святой Софии?

– Однажды по телеканалу CNN я увидел репортаж, в котором шла речь о главном храме Кремля и всей Москвы: спустя 70 лет кафедральный Успенский собор Кремля стал вновь местом служения Богу. И тогда я подумал, почему храм Святой Софии по-прежнему остается музеем? С того момента я решил добиваться того, чтобы Святой Софии был возвращен ее первоначальный статус. Чтобы решить этот вопрос раз и навсегда, я обратился к лучшим американским юристам и адвокатам. Однако восстановить права, нарушенные в 1453 году, оказалось делом непростым.

– Храм Святой Софии не может являться мечетью по закону?

– Конечно. В этом нет никаких сомнений. Храм Святой Софии строился не как мечеть, мечетью не был, в мечеть был превращен насильственно после того, как в 1453 году Константинополь завоевали турки.

– И вы хотите восстановить справедливость 554 года спустя?..

– Если Турция (или любая другая страна) найдет убедительные доказательства своей правоты, пусть предъявит их суду. Вы можете представить, чтобы, к примеру, через Верховный суд США Д. Бушем или Б. Клинтоном был проведен закон о преобразовании кафедрального храма в боулинг-клуб? Или закон, требующий считать местом рождения Иисуса Христа не Назарет, а Техас? И только на том основании, что в их руках власть?

И закон, который бы устанавливал, что никакое правительство не вправе определять способ использования святых почитаемых верующими мест, проводить не придется, потому что в мире нет правительства, в компетенции которого входило бы определение святости тех или иных мест.

– Что вы уже успели сделать в защиту Святой Софии?

– Главное, что в комитете по правам человека Конгресса США (Congressional Human Rights Caucus) организованы слушания по этому вопросу, которые имеют положительный резонанс. Как заявил влиятельный конгрессмен Том Ландос, «ситуация вокруг Святой Софии – один из наиболее важных вопросов, которые когда-либо рассматривались в комитете по правам человека при Конгрессе США». Слушания проходят в Конгрессе в этом году, и я рассчитываю на то, что будет принята резолюция в поддержку наших требований. Тем более что власти Турции, превратившие святую церковь непонятно во что и тем самым нарушившие права верующих, рано или поздно будут осуждены общественным мнением.

– И все же, каковы ваши главные аргументы?

– Константинопольская София – мать всех православных храмов, древнейший христианский храм. Сегодня он оскверняется. Наша борьба – это борьба не за передел границ и не за права на месторождения нефти. И потому мы хотим, нет, мы требуем, чтобы нас поддержало все человечество, поддержали политические лидеры разных стран, духовные лидеры, кто бы они ни были: папа, патриарх Московский или патриарх Иерусалимский. Никто не должен спасть спокойно в то время, как оскверняется святое место, превращенное в балаган. Храм Святой Софии принадлежит местным властям, впрочем, под их влиянием находится и патриарх Константинопольский.

– На ваш взгляд, кто все-таки примет решение о возвращении прежнего статуса храму и как оно будет реализовано?

– Прежде всего следует сказать, что это будет правильным решением. Знаете, когда Нельсон Мандела добивался от президента Южной Африки Фредерика де Клерка права голоса для чернокожих, его братья по расе говорили: «Да кто же сможет заставить этих расистов, которые угнетают нас вот уже 400 лет, изменить свое мнение?» Кажущееся невозможным может стать возможным. Нет такого правительства, которое может быть сильнее Святой Софии!

– У вас есть единомышленники? Кто вас поддерживает?

– Я считаю, что в деле возвращения православным храма Святой Софии должны принимать участие главы всех Церквей и религий. Так, например, Католическая Церковь в Америке весьма влиятельна, и я предполагаю обратиться и к ее иерархам тоже. Проблема требует разрешения или политического – путем подписания специальных соглашений или же юридического – путем принятия соответствующих законов.

Хочу заметить, что мы не ведем антитурецкой политики и, конечно же, не имеем ничего против мусульман и приверженцев других религий. К тому же я уверен, что нас поддержат многие мусульмане Турции. Ведь исламом запрещено закрывать мечети или превращать их в светские места, запрещено также убивать патриархов.

– Насколько все же реально то, что Турция примет решение об изменении статуса храма Святой Софии?

– Однажды президент Америки посоветовал президенту Китая дать китайскому народу свободу вероисповедания. Вскоре так и произошло. Думаю, что и на сей раз президенту США не составит труда подсказать руководству Турции, что необходимо возвратить Святую Софию верующим. Это вовсе не будет попыткой давления на Турцию. В чем «давить» на Турцию? В том, чтобы призвать ее поступить согласно логике вещей?

– Ваша организация имеет отделения в США и Греции. Планируете ли вы распространить свою деятельность на другие страны, в том числе и на Россию?

– Для нас поддержка россиян чрезвычайно важна, и я очень надеюсь на поддержку России – страны, международный авторитет которой все возрастает. Я, кстати, собираюсь посетить Москву, так что возможность обсудить наши совместные действия будет.



Беседовала София Прокопиду,

член Союза журналистов Греции



Крис (Христос) Спиру – американский политик греческого происхождения. Иммигрировал из Греции в США в 1950-е годы в возрасте 13 лет. Учился в Америке. Баллотировался в губернаторы штата Нью-Гемпшир. Неоднократно возглавлял отделение Демократической партии США в Нью-Гемпшире. Принимал активное участие в предвыборных кампаниях всех кандидатов на пост президента США от Демократической партии – от Джимми Картера до Альберта Гора. Друг и соратник нынешнего кандидата в президенты США Хилари Клинтон.

Возглавляемый им «Совет по освобождению Святой Софии» – организация, подчеркивающая свой неправительственный статус и дистанцирующаяся от каких-либо связей с Грецией.



13 Σεπ 2010

Ο Καραγκιόζης μέσα από το "βλέμμα" ενός ... εναλλακτικού καραγκιοζοπαίχτη



Θεσσαλονίκη, Ελλάδα 13/09/2010 11:29 (ΑΠΕ-ΜΠΕ, της Σοφίας Προκοπίδου)


"Ο Καραγκιόζης με το κωμικοδιδακτικό του ύφος μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Όλοι μας κρύβουμε έναν καραγκιόζη, κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε του φόβους μας και να κάνουμε τις μικρές ή τις μεγάλες υπερβάσεις. Γι' αυτό τον αγαπάμε και ταυτοχρόνως τον κρίνουμε αυστηρά, σαν να κρίνουμε τον εαυτό μας". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γιάννη Βουλτσίδη, ιδρυτή του Θρακικού Θεάτρου Σκιών κι έναν από τους εξέχοντες συνεχιστές του λαϊκού θεάτρου του Καραγκιόζη.



Μαζί με τη σύζυγο και συνεργάτιδά του, Γεωργία Γαννοπούλου, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, έγιναν "μέλη" της μεγάλης οικογένειας του τόσο δημοφιλή αυτού ήρωα του θεάτρου σκιών, που, όπως λένε, τούς "κρίνει αυστηρά, αλλά πάντα με πολλή αγάπη".



"Για εμάς, ο Καραγκιόζης είναι ένα ζωντανό πλάσμα με ψύχη, γι' αυτό δεν δυσκολευόμαστε να γράφουμε καινούριες, επίκαιρες ιστορίες. Μας αρέσει ένας Καραγκιόζης, σύγχρονος και ανήσυχος. Δεν μπορούμε να τον παρουσιάζουμε σαν γελοίο, άξεστο και χαζό, γιατί ο ήρωας μας, απεναντίας, είναι πολύ έξυπνος και σοφός", λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Βουλτσίδης.



Πράγματι, ο Καραγκιόζης, έτσι όπως τον παρουσιάζει ο ίδιος, κάθε άλλο παρά γραφικός και μίζερος είναι. Ο Γιάννης, μέσα από τα εύστοχα κείμενά του και με τη βιρτουόζικη εκτέλεση, αποφεύγει κάθε στοιχείο κακογουστιάς: "Δεν πρέπει να είσαι σαν μια πολυκαιρισμένη κασέτα, που επαναλαμβάνεται χωρίς να έχει το επικαιρικό στοιχείο και να αντικατοπτρίζει τις ανησυχίες της εποχής μας, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουμε να μη χαθεί η αυθεντικότητα του ήρωά μας".



Στην Σαμοθράκη και την Κομοτηνή, που έκανε τις τελευταίες του θερινές εμφανίσεις, πριν από τη σχολική χρόνια, ο κόσμος συνέρεε στις παραστάσεις του. Μικροί και μεγάλοι, γνωρίζοντας το σαρκαστικό κι ευρηματικό χιούμορ του Γιάννη Βουλτσίδη, χειροκρότησαν την νέα του επίκαιρη παραγωγή, "Το Βαλτοπέδι".



Τον ρωτήσαμε πώς αντέδρασε ο ίδιος στην απόφαση της υποεπιτροπής της UNESCO, να δώσει την τουρκική "υπηκοότητα" στον Καραγκιόζη.



"Εγώ δε θα μιλήσω με λόγια δικά μου, αλλά με τα λόγια του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, Μεντίν Εντ, που είναι ο πιο σοβαρός μελετητής του θεάτρου σκιών στην Τουρκία κι ένας από τους καλύτερους στον κόσμο, πολυγραφότατος, που αναφέρει ρητά ότι το θέατρο Σκιών, ο Καραγκιόζης, ήρθε στην Τουρκία από την Αίγυπτο τον 16ο αιώνα. Τον έπαιζε ένας περίφημος Πέρσης ποιητής, ο Σεΐχης Κιουστερί στο Κάιρο, τον είδε και γοητεύθηκε ο Σελίμ ο Α' και τον έφερε στην Πόλη στο σεράι. Από εκεί, στην τέχνη αυτή μυήθηκαν διάφορα μιλιέτ, ποικίλες εθνικότητες, Έλληνες, Εβραίοι, Τούρκοι, Αρμένιοι και κυρίως τσιγγάνοι. Δεν πρέπει να λησμονιέται αυτό το γεγονός- λέει ο Εντ- γιατί αν εξετάσουμε τον χαρακτήρα του Καραγκιόζη, θα δούμε πως διέπεται από πολλά τσιγγάνικα στοιχεία και όχι τόσο από ελληνικά ή τουρκικά. Δηλαδή, αυτό το αναρχικό που έχει ο χαρακτήρας του είναι όντως τσιγγάνικο, η παράγκα, το φέρσιμό του ότι παθαίνει ιλαρά …".



Πάντως, η γλώσσα, εδώ και χιλιάδες χρόνια, πιστοποιεί τι είναι ο καθένας. Η γλώσσα είναι η πατρίδα, που λέει κι ο Ελύτης. Και ο Καραγκιόζης, στην Ελλάδα, μιλούσε ελληνικά, αλλά και αρμενικά, εβραϊκά… Πάντως, σίγουρα, ως Έλληνας έχει αριστοφανικό χαρακτήρα, είναι ελεύθερος και πολιτικοποιημένος, ενώ ο Καραγκιόζης της Ανατολής είναι μοιρολατρικός, λέει ο Γιάννης Βουλτσίδης.



Μάλιστα, μας λέει πως σε ένδειξη "συμφιλίωσης" του Τούρκου και του Έλληνα Καραγκιόζη, στην Κωνσταντινούπολη, στις 26 Σεπτεμβρίου, θα συναντηθούν οι δυο τους και θα κάνουν διάλογο, στις δύο γλώσσες.



Η "ιστορική" αυτή συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του Σισμανόγλειου Ιδρύματος, στο πλαίσιο της Διεθνούς Συνάντησης Τεχνών και Γλωσσών, που διοργανώνουν οι ελληνικές διπλωματικές αρχές, στην Κωνσταντινούπολη.



Ο ίδιος, ο Γιάννης Βουλτσίδης, τη μεγαλύτερη έμφαση τη δίνει στην βασική παρουσίαση που ετοιμάζει για τα σχολεία της Θράκης. Παρ' όλο που υποστηρίζει ότι "οι μαθητές πρέπει να κυνηγούν το δάσκαλο για μάθημα, κι όχι ο δάσκαλος τους μαθητές", αποφάσισε να πάει με τον Καραγκιόζη του στα σχολεία, για ένα μάθημα ζωής και Τέχνης.



"Δεν είναι ακριβώς παράσταση, είναι και εργαστήρι και διάλεξη: μάθημα για την ιστορία του ήρωα μας και παράσταση, όπου τα παιδιά μαθαίνουν και δοκιμάζουν να παίζουν στο θέατρο σκιών", λέει ο Γιάννης κι είναι βέβαιος ότι, "μαθαίνοντας για την Τέχνη, τα παιδιά εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους, αφυπνίζονται και γίνονται συνειδητοί πολίτες, που θα αγωνίζονται για την εξασφάλιση του καλύτερου μέλλοντος για τον πλανήτη μας".



Το τελευταίο έργο και σενάριό του είναι η "Αργοναυτική εκστρατεία του Καραγκιόζη ή αλλιώς για το Χρυσόμαλλο πετρέλαιο", όπου ο διαχρονικός Καραγκιόζης δίνει μαθήματα, σε μικρούς και μεγάλους, για ένα καθ' όλα επίκαιρο θέμα, με τρόπο κωμικό, αλλά και φιλοσοφημένο.

2 Σεπ 2010

Από τα πλακάτ του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην αγιογραφία- η πορεία ενός ομογενή καλλιτέχνη από την πρώην Σοβιετική Ένωση

Της Σοφίας Προκοπίδου

Κάποτε ζωγράφιζε με πάθος τα πλακάτ του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Σήμερα, ακολουθεί την τέχνη της αγιογραφίας. Ο λόγος, για τον ομογενή ζωγράφο, Όμηρο Μουστίδη, ο οποίος ήρθε από τη Γεωργία στην Ελλάδα πριν από περίπου 20 χρόνια, "χτίζοντας" εδώ μια νέα ζωή.



Στο μικρό του εργαστήριο στην Περαία Θεσσαλονίκης, ο Όμηρος Μουστίδης εργάζεται καθημερινά, με συντροφιά τις γλυκές αναμνήσεις του παρελθόντος.



Κάποτε, επί ΕΣΣΔ είχε ένα μεγάλο στούντιο. Όταν, μάλιστα, κέρδισε το διαγωνισμό για το εξώφυλλο του περιοδικού "Σοβιετική Ένωση", που εκδόθηκε με αφορμή τα 50χρονα της ΕΣΔΔ, επικρατώντας χιλιάδων άλλων ζωγράφων, το κράτος τού παραχώρησε ένα μεγάλο χώρο στο κέντρο της Τιφλίδας. Εκείνο το περιοδικό είχε εκδοθεί σε 18 γλώσσες και το εξώφυλλό του κοσμούσε το έργο του Όμηρου Μουστίδη.



"Δεν μπορώ να παραπονιέμαι. Στην ΕΣΣΔ, ως ζωγράφος, είχα γνωρίσει και τη δόξα και το χρήμα, καθώς έτυχε η τέχνη μου να είναι αναγνωρισμένη", μας εξομολογείται.



Με μεγάλη περηφάνια μας δείχνει και μερικά από τα πολλά πλακάτ που δημιούργησε κατά της δικτατορίας στην Ελλάδα. "Είχα κάνει και αγώνα να μαζέψουμε χρήματα για τους φυλακισμένους αγωνιστές" λέει και μας δείχνει το αρχείο του με πολλά έγγραφα από την εποχή εκείνη. Μεταξύ αυτών είναι και τα ταχυδρομικά εμβάσματα για τα ποσά που μάζευε κι έστελνε στην Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Έλληνες πατριώτες αγωνιστές.



Για την πολυετή και δημιουργική του δουλειά βραβεύτηκε με τον τίτλο του Διακεκριμένου Ζωγράφου της Γεωργίας και πλήθος άλλων τιμητικών διακρίσεων.



Η μεγαλύτερή του, όμως, χαρά, ήταν πάντα να ζωγραφίζει την Ελλάδα και να βοηθά τον Ελληνισμό. Μάλιστα, ζωγράφιζε τα τοπία της Ελλάδας τόσο πιστά, που μια φορά η γνωστή "Δασκάλα όλων των Ελλήνων της Γεωργίας", η Μαρίνα Ρίτοβα, που ταξίδευε πολλές φορές στην Ελλάδα, εξέφρασε το θαυμασμό της, όταν είδε ένα έργο του, την "ελληνική γωνιά", ζωγραφισμένη σ' έναν τεράστιο μουσαμά για ανάγκες μιας έκθεσης. "Μα είναι Ελλάδα και το βασικό, είναι το ελληνικό φως!", είπε με μεγάλο ενθουσιασμό.



Θυμάται ακόμη πως μια άλλη φορά, τη δεκαετία του '80, είχε ζωγραφίσει τον Παρθενώνα, σ' έναν τεράστιο μουσαμά, τον οποίο και κουβάλησε μαζί με τους φίλους του σε κάποια ορεινή περιοχή, όπου γιόρταζαν κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου. "Φωτογραφηθήκαμε με φόντο τον Παρθενώνα και ήταν σαν να ήμαστε στην Αθήνα", λέει.



Κι ο φίλος του Ηρακλής Παπουνίδης, ο οποίος συμμετείχε σ' εκείνη την εκδήλωση, σπεύδει να προσθέσει: "Μια φορά κάποιος είδε τη φωτογραφία αυτή και με ρώτησε, πώς μπόρεσαν να βρεθούν τόσοι Έλληνες της ΕΣΣΔ στην Αθήνα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν τόσο πιστή η ζωγραφιά, αν και φαινόταν από τις άκρες του πανό, στη φωτογραφία, κάποια φύλλα από τα δένδρα".



Ο Όμηρος συνέχισε να ζωγραφίζει και μετά την έλευσή του στην Ελλάδα. Είναι ο δημιουργός της τοιχογραφίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου που κοσμεί τον επιβατικό σταθμό του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης, ενώ ζωγραφίζει ανελλιπώς και αγιογραφίες.



Μια απ' αυτές, που απεικονίζει τον Άγιο Γεώργιο, τη δώρισε στον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας Ε. Σεβαρντνάτζε, ο οποίος και τον βράβευσε με το "Τάγμα της Τιμής", το 2002, για τη συνεισφορά του στην ανάπτυξη των πολιτιστικών σχέσεων Ελλάδας- Γεωργίας.



Παράλληλα, δώρισε στην κυβέρνηση της Γεωργίας την αγιογραφία της Αγίας Νίνας της Καππαδοκίας.



"Λόγω των σοβιετικών πλακάτ που ζωγράφιζα με επιτυχία, στη ζωή μου γνώρισα πολλούς ανθρώπους της εξουσίας και σήμερα μπορώ να πω ότι, η μεγαλύτερη εξουσία είναι ο άνθρωπος που δημιουργεί. Μόνο αυτός ο άνθρωπος φτάνει πιο κοντά στην Αλήθεια, στο Θεό", μας λέει με τη στεντόρεια φωνή και το γαλήνιο βλέμμα του.





Πάθος για τη Μαρία Κάλλας



Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να χαρακτηριστεί η διάσημη υψίφωνος Μαρία Κάλλας ως η "αγαπημένη της ζωής" του Όμηρου Μουστίδη. Ζωγραφίζει συνέχεια το πρόσωπό της, έχοντας φιλοτεχνήσει έως σήμερα δεκάδες πορτρέτα της "θεϊκής Ελληνίδας τραγουδίστριας", όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί.



Τον "έρωτά" του για την Κάλλας δεν τον κρύβει ούτε από τη σύζυγό του Μαργαρίτα, η οποία μοιάζει πολύ στην Ελληνίδα υψίφωνο.



"Δεν ζηλεύω καθόλου. Ο καλλιτέχνης πάντα πρέπει να έχει τη μούσα του. Το πήρα απόφαση", μας λέει χαριτολογώντας η Μαργαρίτα, η οποία ζει πάνω από 20 χρόνια στο πλευρό του Ομήρου.



Μια φορά, μάλιστα, έτυχε και μίλησε στην Κάλλας. Ήταν στη Μόσχα, την εποχή του '70, όταν η Κάλλας είχε πάει στο Διεθνές Φεστιβάλ- Διαγωνισμό του Τσαϊκόφσκι (Tchaikovsky).



"Την είδα -θυμάται- με την τότε υπουργό πολιτισμού, την Αικατερίνα Φούρτσεβα. Την πλησίασα και της συστήθηκα στα ποντιακά. Όμηρος; με ρωτούσε ξανά και ξανά το όνομα μου, και μετά είπε, 'χαίρομαι πάρα πολύ!' και μου έδωσε το χέρι της κι εγώ υποκλίθηκα και το φίλησα. Δεν πρόλαβε να μού πει τίποτα άλλο, γιατί η Φούρτσεβα την άρπαξε και την τράβηξε από μένα, λέγοντας, 'ποιος είστε; δεν έχουμε χρόνο!'. Η Μαρία την άκουσε και δεν καθυστέρησε παραπάνω, αλλά γύρισε τελευταία φορά και με κοίταξε, σαν να έλεγε ... δεν πειράζει, άλλη φορά θα έχουμε χρόνο να τα πούμε".

http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=7441

Η καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη στο ρυθμό του αργεντίνικου τάνγκο



Θεσσαλονίκη, φέτος το καλοκαίρι, δεν έμεινε τόσο ...μόνη και άδεια όσο άλλες χρονιές. Κάποιοι άνθρωποι δεν την εγκατέλειψαν, αλλά τη "χόρεψαν" αγκαλιά, στο ρυθμό του τάνγκο.




Κάθε γωνιά της πόλης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φυσική πίστα -Άνω Πόλη, Λευκός Πύργος, πλατεία Αριστοτέλους, Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, πλατεία ΧΑΝΘ, παραλία (μπροστά από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου- θυμίζει κάτι από Μπουένος Άιρες, κάθε Τρίτη, οπότε δίνουν "ραντεβού" πολλοί Θεσσαλονικείς, πιστοί "φρουροί" της πόλης το καλοκαίρι, για να λικνιστούν στους ήχους της μουσικής του αργεντίνικου τάνγκο.



"Είναι σαν ένα παιχνίδι για τους μαθητές μου. Δεν ξέρουν ποτέ πού θα κάνω την επομένη μιλόνγκα και το μαθαίνουν τελευταία στιγμή, μόνο από το facebook, στο La milonga sorpresa", λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο 35χρονος δάσκαλος του τάνγκο, Ντιέγκο Μαστράντζελο, εμπνευστής του διαφορετικού αυτού "παιχνιδιού".



Ο Ντιέγκο ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη εδώ και οχτώ χρόνια. Φέτος, δεν ταξίδεψε στην πατρίδα του και γι' αυτό αποφάσισε να τη "φέρει" κοντά του και να ομορφύνει, παράλληλα, τις καλοκαιρινές βραδιές των Θεσσαλονικέων.



Η επόμενη υπαίθρια μιλόνγκα έχει προγραμματιστεί για τις 25 Αυγούστου, στην πλατεία Αριστοτέλους, υπό το "μειλίχιο βλέμμα" του Ελευθερίου Βενιζέλου. "Δεν ξέρω αν ο Βενιζέλος χόρευε τάνγκο. Ήταν αρχές του 20ού αιώνα και στην Ελλάδα μόλις άρχιζαν να μαθαίνουν αυτό το χορό", λέει χαριτολογώντας ο Ντιέγκο, ο οποίος υπόσχεται μια ακόμη "μαγική βραδιά" στους λάτρεις του δημοφιλούς αυτού χορού της πατρίδας του.



"Έτσι χορεύουν και στους δρόμους του Μπουένος Άιρες. Διδάσκω το τάνγκο στους Θεσσαλονικείς και ήθελα πολύ, αυτό το καλοκαίρι, οι ήχοι και οι εικόνες τού πολύ συναισθηματικού αυτού χορού να 'πλημμυρίσουν' την πόλη" τονίζει και προσθέτει: "Έτσι κι αλλιώς, ας μην ξεχνάμε ότι, το τάνγκο γεννήθηκε γύρω στο 1880 ως ένας χορός του δρόμου, στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, όπου είχαν έρθει χιλιάδες μετανάστες από την Ευρώπη, με όνειρα για μια καλύτερη ζωή".



Στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με τους δασκάλους χορού της πόλης, χορεύουν αργεντίνικο τάγκο περίπου 500 άνθρωποι και κάθε χρόνο αυξάνεται το ενδιαφέρον και ολοένα και περισσότεροι είναι αυτοί που μυούνται στα "μυστικά" του.



Η Εύη Μητάτου δηλώνει λάτρης του τάνγκο και δίνει ανελλιπώς το "παρών" σε κάθε μιλόνγκα που διοργανώνεται στην πόλη. "Το τάνγκο είναι πλέον μέσα στην καθημερινότητα της πόλης μας, είναι μια παράμετρος στη ζωή μας, λέει χαρακτηριστικά.



"Η αλληλεγγύη των ανθρώπων. Αυτό είναι το τάνγκο", συμπληρώνει ένας τους περιζήτητους "καβαλιέρους" της πόλης, ο δικηγόρος Φώτης Τσολακίδης. "Οι άνθρωποι σήμερα -συνεχίζει- χάνουν την επαφή μεταξύ τους, απομονώνονται. Δυστυχώς, ξέχασαν ακόμη και την αγκαλιά … ενώ στο τάνκγο επιστρέφουν στις ανθρώπινες συμπεριφορές, που πάντα έχουν να κάνουν με την κατανόηση και την εμπιστοσύνη στο διπλανό σου".



Μάλιστα, τέτοιο είναι το πάθος αυτών που ασχολούνται με το τάνγκο, που ορισμένοι έχουν βάλει στόχο να βαδίσουν στα χνάρια του δασκάλου τους. Όπως ο 27χρονος Παυλίτος Μαυρομάτης, ο οποίος, από καλός μαθητής του Ντιέγκο, έγινε ο ίδιος καλός δάσκαλος τάνγκο και οργανώνει τις δικές του μιλόνγκες, τα βράδια της Πέμπτης, σε καφέ-μπαρ της πόλης.



Βραδιές τάνγκο διοργανώνονται και σε άλλο δημοφιλές σημείο της νυχτερινής Θεσσαλονίκης, κάθε Δευτέρα, ενώ σε μια από τις πιο γραφικές περιοχές της "Νύφης του Θερμαϊκού", τα Λαδάδικα, οι λάτρεις του αργεντίνικου χορού έχουν το δικό τους στέκι, ο ιδιοκτήτης του οποίου και περίφημος "καβαλιέρος", Παναγιώτης Σαχίδης, κάθε Σάββατο, παραδίδει δωρεάν τρίωρο ομαδικό μάθημα και στη συνέχεια οι tangueros επιδίδονται σε ολονύχτιο χορό.



ΑΠΕ-ΜΠΕ, της Σοφίας Προκοπίδου

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Θεσσαλονίκη, Ελλάδα 01/07/2010 12:40 (ΑΠΕ-ΜΠΕ, της Σοφίας Προκοπίδου)


Πάνω από 500.000 Ρώσοι ζουν, σήμερα, μόνιμα στην Τουρκία, “χτίζοντας” τη ζωή και το μέλλον τους σε μια χώρα, οι σχέσεις της οποίας με την πατρίδα τους δοκιμάστηκαν στον ρου της ιστορίας.



Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η πρόεδρος του ρωσικού ιδρύματος “Η Κληρονομιά της Ευρασίας”, Έλενα Γιατσένκο, “η ρωσική Διασπορά της Τουρκίας είναι πλέον μια πραγματικότητα, που χρειάζεται τη στήριξη της ρωσικής πολιτείας”.



Ξεχωριστή θέση σ’ αυτή τη Διασπορά κατέχει η γυναίκα Ρωσίδα. Μάλιστα, την τελευταία 15ετία, θα μπορούσε να πει κάποιος πως καταγράφηκε “εισβολή” Ρωσίδων στην Τουρκία, αφού τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για πάνω από 100.000 μεικτούς γάμους Τούρκων με Ρωσίδες (σ.σ. στα στοιχεία αυτά δεν περιλαμβάνονται οι μεικτοί γάμοι ρωσόφωνων γυναικών, από άλλες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ, με Τούρκους).



Μάλιστα, πολλοί είναι οι Τούρκοι που δηλώνουν περήφανοι που παντρεύτηκαν με Ρωσίδες, τις οποίες χαρακτηρίζουν όμορφες γυναίκες και στοργικές συζύγους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κα Γιατσένκο.



Μια άλλη γυναικεία, ρωσική “εισβολή” στην Τουρκία ήταν αυτή των Ρωσίδων μικροεμπόρων, που την εποχή της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και της μεγάλης κρίσης στην τουρκική επικράτεια, με βαλίτσες στο χέρι- ακόμη και τσουβάλια στις στιβαρές τους πλάτες- πηγαινοέρχονταν καθημερινά, με κάθε μέσο, μεταφέροντας τουρκικά δερμάτινα είδη, τα οποία και διοχέτευαν στην ρωσική αγορά.



Έτσι, οι γυναίκες αυτές, όχι μόνο κατάφεραν να σώσουν τις οικογένειές τους από την πείνα, αλλά και συνέβαλαν, με τον δικό τους τρόπο, στην ενίσχυση της τουρκικής αγοράς. Μάλιστα, άλλοι αστειευόμενοι και άλλοι όχι, λένε πως θα έπρεπε να τιμηθούν οι Ρωσίδες αυτές που βοήθησαν σημαντικά στην έξοδο της Τουρκίας από την κρίση.



Η 50χρονη Μαρίνα Μορόζοβα, μητέρα τριών παιδιών, που μένει στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, ήταν μια από τις χιλιάδες αυτές γυναίκες, που πηγαινοέρχονταν στην Τουρκία από το 1992 έως το 2003, μεταφέροντας ρούχα. “Έφερνα αποκλειστικά γυναικεία φορέματα – τουαλέτες και τα πωλούσα αρχικά στις λαϊκές μας κι αργότερα άνοιξα μια μπουτίκ. Η Τουρκία ήταν τότε μια χώρα που μού έδωσε την ευκαιρία, να στηρίξω οικονομικά την οικογένειά μου. Σήμερα, είμαι πια ευκατάστατη και κάθε χρόνο πηγαίνω στην Αττάλεια για καλοκαιρινές διακοπές. Δεν προσπάθησα ποτέ να μάθω τουρκικά, αλλά οι Τούρκοι έμαθαν ρωσικά και έτσι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία”, αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κα Μορόζοβα.



Η 24χρονη Ρωσίδα από το Αικατερινομπούργκ, Όλγα Μπίκοβα, είχε διαβάσει στις εφημερίδες την ιστορία των ιδιότυπων αυτών εμπορικών καραβανιών. Η ίδια επέλεξε να σπουδάσει την τουρκική γλώσσα στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων ρωσικού πανεπιστημίου. Πριν από επτά μήνες μετακόμισε μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάζεται ως βοηθός διευθυντή της τουριστικής εταιρίας “Santa Travel”, που οργανώνει ταξίδια θρησκευτικού τουρισμού. Είναι παντρεμένη με Τούρκο συμφοιτητή της, που σπούδασε, αντίστοιχα, τη ρωσική γλώσσα και δηλώνει ότι “βλέπει” το μέλλον της σ’ αυτή τη χώρα.



“Δεν έχω την αίσθηση της ξένης. Η εργασία μου και οι μελέτες που κάνω για το μεταπτυχιακό μου έχουν να κάνουν με τους Ρώσους και τη Ρωσία. Νιώθω πολύ χρήσιμη στο γεφύρωμα των σχέσεων μεταξύ του ρωσικού και τουρκικού λαού”, δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η νεαρή Όλγα.



“Σε συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο της Μόσχας οργανώνουμε πολλά προσκυνήματα Ρώσων ορθόδοξων στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλους τόπους, ειδικά στο ναό του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού, που βρίσκεται στην Αττάλεια”, μας λέει.



Και προσθέτει πως, στην Τουρκία, μόνο η δική τους εταιρία έχει την άδεια να οργανώνει ταξίδια θρησκευτικού τουρισμού για τους Ρώσους και ειδικές λειτουργίες, με τη συμμετοχή προσκυνητών, σε κάποιους ναούς που λειτουργούν ως μουσεία.



“Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που χωράει πολλούς, είναι μια πόλη ερωτική και ρομαντική, με αέρα ανανέωσης”, λέει η Όλγα κι επιμένει ότι, μπορεί να μείνει σ’ αυτή την πόλη, χωρίς καμιά νοσταλγία για τη Ρωσία.



“Έχω απόλυτη αίσθηση ότι, απλά βγήκα βόλτα στην γειτονιά” λέει και προσθέτει: “Η πατρίδα μου, η Ρωσία, δεν είναι και πολύ μακριά. Απλά, στην άλλη άκρη της Μαύρης Θάλασσας”.



“Η Ρωσία με την Τουρκία, έπειτα από πολύ καιρό ψυχρών- έως κακών- σχέσεων, τελικά κατάφεραν και σύναψαν έναν ‘γάμο από συμφέρον’. Δεν μιλάμε για αγάπη. Αλλά -το ξέρουν όλοι -οι πιο σταθεροί γάμοι γίνονται, ακριβώς, από συμφέρον”, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δημοσιογράφος της εφημερίδας “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, Ντάρια Ασλάμοβα, που επισκέφθηκε πρόσφατα την Τουρκία.



“Στην Τουρκία, χιλιάδες άνθρωποι ζουν με χρήματα που προέρχονται από τη Ρωσία και οι Τούρκοι καταλαβαίνουν πως δεν μπορούν ούτε ένα αυγό να τηγανίσουν στην κουζίνα τους, αν κλείσει ο αγωγός του ρωσικού αερίου”, αναφέρει χαρακτηριστικά η Ρωσίδα δημοσιογράφος.



Με την ανάπτυξη της οικονομίας στη Ρωσία και την Τουρκία, οι σχέσεις των δυο χωρών δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο. Στο πλαίσιο αυτό, πρόσφατα, καταργήθηκε το καθεστώς των θεωρήσεων διαβατηρίων για τους Ρώσους που ταξιδεύουν στην Τουρκία και αντίστροφα.



Η Ρωσία θα οικοδομήσει στην Τουρκία πυρηνικό εργοστάσιο, ενώ η Gazprom μειώνει κατά 10% την τιμή του αεριού για την Τουρκία, που μπορεί, χωρίς ποινή, να μειώσει από την πλευρά της το ύψος των προμηθειών κατά 75%. Σε αντάλλαγμα, η Gazprom έχει το δικαίωμα να “περάσει” τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream, μέσω της Μαύρης Θάλασσας, στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας.



“Ωστόσο- λέει η Ντάρια Ασλάμοβα- η Τουρκία και η Ρωσία δεν μπήκαν στο δρόμο της αγάπης, και η φράση ‘στρατηγική εταιρική σχέση’ φέρνει σκεπτικισμό στους Τούρκους και Ρώσους πολιτικούς επιστήμονες. ‘Στρατηγικοί εταίροι’ είναι χώρες-συγγενείς, με ιστορικούς, θρησκευτικούς και δεσμούς αίματος, είναι χώρες που μπορεί να εμπιστευθεί η μία την άλλη, σε μια κρίσιμη στιγμή. Με την Τουρκία, πιστεύω, είναι απλά σχέσεις συμφέροντος και το καταλαβαίνουν και οι δυο πλευρές, που δεν φιλοδοξούν για περισσότερα”, επισημαίνει η Ρωσίδα δημοσιογράφος.



H διευθύντρια του τμήματος εκδόσεων της εφημερίδας “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, Τατιάνα Μιτιουσόβα, δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: “Μια από της μεγαλύτερες εξωτερικές αγορές της εφημερίδες μας είναι η Τουρκία. Σε 53 χώρες κυκλοφορεί η ειδική εβδομαδιαία έκδοση (για ομογένεια και τουρίστες), σε τιράζ 1.240.000 φύλλων. Αλλά, μόνο στην Τουρκία, διανέμονται 50.000 έντυπα σε όλες της περιοχές. Η εφημερίδα μας απευθύνεται σε όλους τους ρωσόφωνους Τούρκους και στους Ρώσους τουρίστες”, λέει η Τατιάνα.



Από την εχθρότητα, σε μια φιλική αγκαλιά



Η Ρωσία με την Τουρκία, στην κοινή ιστορία τους, μετράνε τουλάχιστον οχτώ πολέμους και το 1896, ο ρωσικός στόλος στο Βόσπορο περίμενε την εντολή του τσάρου Νικολάι Β’ για μια επιχείρηση, που στόχο θα είχε την κατάκτηση του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων.



Ήταν ένα σχέδιο των Ρώσων για να αποκτήσουν, επιτέλους, την κυριαρχία στα Βαλκάνια και να έχουν το “πάνω χέρι” στις σχέσεις με την Αγγλία. Ωστόσο, ο στόλος ποτέ δεν πήρε εντολή για την επιχείρηση αυτή, αφού ο τσάρος, τελικά, ακύρωσε τη μυστική απόφαση των στρατηγών του.



Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η πρώτη μαζική παρουσία των Ρώσων στην Τουρκία καταγράφεται μετά τον εμφύλιο πόλεμο στη Ρωσία, το 1920. Τότε, περίπου 150.000 Ρώσοι έφτασαν στο Βόσπορο, με 65 ρωσικά καράβια.



Οι Ρώσοι πρόσφυγες ή εμιγκρέδες ήταν ανεπιθύμητοι, αλλά έμειναν και συνέβαλαν στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, του εμπορίου και των υποδομών, στην Τουρκία.



Την ίδια χρονιά, οι μπολσεβίκοι χαρίζουν στην Τουρκία 10 εκ. χρυσά ρούβλια, με αντάλλαγμα να ακολουθήσει ο Κεμάλ τον δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η Τουρκία πήρε το δώρο και τα ρωσικά όπλα, αλλά το 1925 υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με τις ΗΠΑ.



Από τότε πέρασε περίπου ένας αιώνας και η Τουρκία ζει μια νέα “εισβολή” Ρώσων, επιθυμητών αυτή τη φορά. Οι 100.000 γάμοι Τούρκων με Ρωσίδες και τα πάνω από τρία εκ. Ρώσοι που παραθερίζουν ή επισκέπτονται κάθε χρόνο την Τουρκία, οδηγούν σε μια νέα πραγματικότητα. Ιδιαίτερα, τα παιδιά των μεικτών γάμων- οι Τουρκορώσοι- σε μερικά χρόνια, αφού μεγαλώσουν, αναμένεται να αποτελέσουν τον συνδετικό κρίκο σε μια αλυσίδα, που, ίσως, φέρει ακόμη εγγύτερα γείτονες, που αν και στο παρελθόν ήξεραν μόνο να πολεμούν αναμεταξύ τους, σήμερα μοιάζουν να βρίσκονται στο κατώφλι ενός δρόμου συνεργασίας και φιλίας.

Οι γάτες της Zήνας

  Η Ζήνα και οι γάτες της - Εκτός που τον βρήκα αγκαλιά με την οικιακή μας βοηθό, αργότερα μαθαίνω, ότι έχει σχέση εδώ και πέντε μήνες ...