27 Αυγ 2012

Ρώσος γλύπτης προσφέρει στην πόλη προτομή του Θόδωρου Αγγελόπουλου


Θεσσαλονίκη: Ρώσος γλύπτης προσφέρει στην πόλη προτομή του Θόδωρου Αγγελόπουλου και μιλά στο ΑΜΠΕ για τη γνωριμία του με τον «ποιητή του κινηματογράφου"





   Γεννήθηκε το 1954, στην εξορία, σε γκουλάγκ της Σιβηρίας, παιδί πολιτικών κρατουμένων από τη Μολδαβία. Ο Γρηγόρης Ποτότσκι είναι γλύπτης, ζωγράφος και ιδρυτής της Διεθνούς Ακαδημίας Καλοσύνης. Εβδομήντα γλυπτά του είναι τοποθετημένα σε 40 χώρες του κόσμου. Σήμερα, έρχεται στη Θεσσαλονίκη και κάνει πρόταση στο Δήμο για μία δωρεά της προτομής του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Επέλεξε τη Θεσσαλονίκη, γιατί είναι η πόλη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μία πόλη που αγαπούσε πολύ ο «ποιητής του κινηματογράφου».
   «Δεν ξέρω ακόμα την απάντηση του Δήμου σας, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα μού δοθεί η ευκαιρία να κάνω τη δωρεά αυτή, γιατί ο Τεό ήταν και είναι αγαπημένος κινηματογραφιστής στη Ρωσία και σε όλο τον κόσμο» δηλώνει στο ΑΜΠΕ ο Ρώσος καλλιτέχνης.
   Όπως λέει, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι φιλοτέχνησε το πορτρέτο του Αγγελόπουλου. «Ο Έλληνας σκηνοθέτης υπηρέτησε με το έργο του την καλοσύνη και την ευγνωμοσύνη» εξηγεί.



   Η γνωριμία στη Μόσχα
   Με τον Αγγελόπουλο και τη σύζυγό του, ο Γ. Ποτότσκι γνωρίστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Moscow International Film Festival), το 2009, όταν ο Έλληνας σκηνοθέτης ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής. 
   «Ήταν πραγματικά ένας πολύ καλός άνθρωπος, που αμέσως κατάλαβε γιατί θέλω να κάνω το πορτρέτο του. Κι εγώ, μέσα από τη συζήτηση, διαπίστωσα πως ο Αγγελόπουλος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτός που ξέρουμε μέσα από την ταινία του 'Σκόνη του Χρόνου'. Η ταινία μπορεί να αρέσει ή όχι, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την ιστορία της ανθρωπότητας. 'Και αυτό θα περάσει': αυτά ήταν τα λόγια του Σολομώντα, αυτά είναι και τα λόγια του Τεό, που με πολύ πόνο μιλάει για τα προβλήματα του ανθρωπότητας (…) και ο Αγγελόπουλος ως Έλληνας, πιστεύω, πονάει περισσότερο γιατί κουβαλάει μνήμες των πρόγονων του» επισημαίνει ο Ρώσος γλύπτης.
   «Εγώ είμαι θαυμαστής του Αγγελόπουλου και τον θεωρώ μέγα σκηνοθέτη. Η τελευταία του ταινία είναι σαν επίλογος, σαν τα συμπεράσματα του 20ου αιώνα. Μαζί με τους Ταρκόφσκι, Guerra, Φελίνι, Αντονιόνι, ο Τεό ήταν ο τελευταίος 'άνθρωπος του σινεμά'» σημειώνει και συνεχίζει: «Ο Αγγελόπουλος ήξερε ότι η Τέχνη ποτέ δεν μεταφράζεται σε χρήμα. Εκεί που κυριαρχεί το χρήμα δεν υπάρχει Τέχνη».


   «Τι άλλο; Πού πάμε;»
   Όταν ήρθε ο Αγγελόπουλος με τη σύζυγό του στο ατελιέ-σπίτι του Γ. Ποτότσι στο Άρμπατ, του είπαν- θυμάται- πως δεν έχουν και πολύ χρόνο. Τελικά, κάθισαν όλη τη μέρα, ξεχνώντας και το φεστιβάλ και τα ραντεβού τους. «Ήταν αξέχαστη εμπειρία για μένα. Όταν συναντάς τέτοιες προσωπικότητες, συναντάς το Χρόνο, την Ιστορία, την Αλήθεια» τονίζει ο Ρώσος γλύπτης.
   Όσο για την προτομή του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μας αποκαλύπτει: «Στο πορτρέτο του ήθελα να εκφράσω τον πόνο του για το μεγάλο ερώτημα: 'Τι άλλο; Πού πάμε;'. Αλλά και ο ίδιος έκανε αυτή την ερώτηση σε μας μέσω ταινιών του. Οι ήρωες του Αγγελόπουλου ήταν οι άνθρωποι του 20ου αιώνα και δεν ξέρω αν θα έχουν το ίδιο ανθρώπινο πρόσωπο οι ήρωες των ταινιών του 21 αιώνα. Θα δείξει… Στο σημερινό κινηματογράφο, με εκατομμύρια εισπράξεις, πάει ο καταναλωτής- θεατής και δίνει χρήμα, αλλά δεν πάει ο θεατής που πονάει η ψύχη του για όλα τα αδικήματα στον κόσμο. Αυτό είναι που βασάνιζε τον Αγγελόπουλο τα τελευταία χρόνια, αυτό ήθελα να εκφράσω κι εγώ στο γλυπτό πορτρέτο».
   «Όλα θα περάσουν…»
   Όταν φιλοτεχνούσατε την προτομή του, τι σας έλεγε ο Αγγελόπουλος;, τον ρωτήσαμε. «Είχαμε μία πολύ ζωντανή συζήτηση. Μερικές φορές, χωρίς λόγια. Μόνο μερικές χειρονομίες και ματιές.. Μιλήσαμε για το χρόνο. Σχετικά με την ταινία του.. Τι συνέβη, για το αίσθημα και το νόημα της ζωής» απαντά.
   Τον ρωτήσαμε ακόμη τη γνώμη του για τη σύγχρονη Ελλάδα μέσα στην παγκόσμια κρίση κι αυτός μας απάντησε: «Όλα θα περάσουν… Αυτό δεν έλεγε κι ο Τεό στις ταινίες του;» σημειώνει και συνεχίζει με αναφορές στην προσωπικότητα του Θόδωρου Αγγελόπουλου: «Καταλαβαίνω πως ήταν και είναι ένας μεγάλος εκπρόσωπος του ελληνικού πολιτισμού και σε μία πολύ μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να μην χωρούσε, ίσως γι' αυτό βρήκε πολύ καλούς φίλους στην Ιταλία και τη Ρωσία. Στη Ρωσία είχε την αναγνώριση και βεβαίως ήθελε την αναγνώριση σε μία τέτοια μεγάλη χώρα. Χαιρόταν πολύ όταν ερχόταν εδώ. Οι αγαπημένες του πόλεις ήταν η Αγία Πετρούπολη και η Μόσχα. Ο φίλος μου, ο σκηνοθέτης Σεργκέι Νταβιτάγια, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τον Τεό ''Σ 'αγαπώ, Theo. Αγία Πετρούπολη'. Δυστυχώς, τραγικά έχασε τη ζωή του, όπως και ο Τεό».
   Ο θάνατος του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη τον συγκλόνισε και μιλά με πολλή συγκίνηση γι' αυτό το θλιβερό γεγονός: «Έπεσε στην άβυσσο. Τον κατέστρεψε ο τρελός ρυθμός της σύγχρονης τεχνολογικής προόδου. Ο θάνατός του ακριβώς συμβολίζει όλα αυτά που συμβαίνουν στο σύγχρονο κινηματογράφο. Ο Τεό με έκανε να σκεφτώ πως άλλαξαν οι εποχές, ότι τερματίστηκε η εποχή του Homo sapiens, του σκεπτόμενου ανθρώπου, και ήρθε η εποχή του Homo conscience, του ανθρώπου της συνείδησης. Και ο άνθρωπος επιλέγει πλέον συνειδητά τα ιδανικά της καλοσύνης» υπογραμμίζει.
   Έργο ζωής η Ακαδημία της Καλοσύνης
   Αν και είναι πολυβραβευμένος στη Ρωσία καλλιτέχνης, ο Γ. Ποτότσκι δηλώνει πως κύριο έργο της ζωής του είναι η Ακαδημία της Καλοσύνης και μέσω αυτής και των έργων του στέλνει κάθε φορά στον κόσμο ένα μήνυμα αγάπης.
   Στην πολύωρη συζήτηση μαζί του, μας αποκάλυψε τις ανησυχίες του για την πορεία της ανθρωπότητας: «Έχω σκεφτεί πολλές φορές γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν καλά. Ποιος φταίει; ο Στάλιν, ο Λένιν, η οικονομία; Ενώ η λύση είναι απλή: ο άνθρωπος ζει καλά μόνο αν κατέχει την καλοσύνη» υπογραμμίζει.
   Ο ίδιος αποφάσισε να «μεταφέρει» στην αιωνιότητα τις προσωπικότητες που υπηρέτησαν τις ιδέες της καλοσύνης και της ευγνωμοσύνης. Έχει δημιουργήσει γλυπτά πορτρέτα μεγάλων ανδρών και μνημεία για εκείνους που, με τις πράξεις τους, έδωσαν "σάρκα και οστά" στην ιδέα της καλοσύνης. Μέσα σ' αυτούς και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
   Πρόσφατα, φιλοτέχνησε ένα μνημείο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο κέντρο του Μαϊάμι, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ελλάδα έρχεται για δεύτερη φορά. Δώρισε στη Ρόδο το μνημείο του μεγάλου Ρώσου ποιητή Αλεξάντερ Πούσκιν και το σύμβολο της Ακαδημίας της Καλοσύνης, την «Πικραλίδα». Στο μουσείο ελληνικής Τέχνης Νεστορίδη δώρισε μια συλλογή ζωγραφικής του και μπρούντζινα πορτρέτα της οικογένειας Νεστορίδη.
   Σοφία Προκοπίδου

Οι γάτες της Zήνας

  Η Ζήνα και οι γάτες της - Εκτός που τον βρήκα αγκαλιά με την οικιακή μας βοηθό, αργότερα μαθαίνω, ότι έχει σχέση εδώ και πέντε μήνες ...