Ήρθαν σπίτι μου
Πρόσφυγες
Δεν κτύπησαν
Την πόρτα μου
Στην καρδιά μου
Κτύπησαν.
Ξαπλωμένοι στο τσιμέντο
Της Αριστοτέλους
Σκεπασμένοι με δέντρα
Του πάρκου στη
σκιά της
Αρχαίας αγοράς,
Πρόσφυγες
Δεν κτύπησαν
Την πόρτα μου
Στην καρδιά μου
Κτύπησαν.
Ξαπλωμένοι στο τσιμέντο
Της Αριστοτέλους
Σκεπασμένοι με δέντρα
Του πάρκου στη
σκιά της
Αρχαίας αγοράς,
Δεν μιλούσαν
Μόνο με κοιτούσαν
Με βλέμματα
μου είπαν
την ιστορία τους.
Μόνο με κοιτούσαν
Με βλέμματα
μου είπαν
την ιστορία τους.
Τους κοιτούσα
Κ εγώ
με τα μάτια μου
τους είπα:
«Τα ξέρω όλα,
να μην ανησυχούν.
Τα πέρασα.
Ο φόβος
της φυγής
μου έμενε ακόμα.
Όλοι πρόσφυγες
Ήμαστε σε αυτόν τον
πλανήτη,
τη Γαία.
Κ εγώ
με τα μάτια μου
τους είπα:
«Τα ξέρω όλα,
να μην ανησυχούν.
Τα πέρασα.
Ο φόβος
της φυγής
μου έμενε ακόμα.
Όλοι πρόσφυγες
Ήμαστε σε αυτόν τον
πλανήτη,
τη Γαία.
Τους είπα επίσης
Ότι είμαι και εγώ
Από τη Συρία
Και ίσως από το Ιράκ,
Ότι είμαι και εγώ
Από τη Συρία
Και ίσως από το Ιράκ,
Τουρκία,
Ρωσία,
Ουκρανία…
Αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς.
Αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς.
Τους είπα και ένα μυστικό:
ότι δεν μπορούν να φύγουν
αλλού.
Οι δρόμοι μπερδεύτηκαν
και δεν οδηγούν πουθενά
σε αυτήν Γη να πάνε.
Μόνο αν βγάζουν φτερά και
Στον ουρανό να πετάξουν
Εκεί, που δεν υπάρχει πατρίδα
αλλά εκεί
Στον ουρανό να πετάξουν
Εκεί, που δεν υπάρχει πατρίδα
αλλά εκεί
θα βρουν το Θεό
Παντοδύναμο
Ξέρει μόνο αυτός να τους δώσει
ζωή και ειρήνη.
----
Τους κοιτούσα
με στόμα κλειστό
Δεν είχα λόγια να πω...
με στόμα κλειστό
Δεν είχα λόγια να πω...
----
Θεσσαλονίκη- 2015